966.

Pudding z ryżu jaśminowego z jabłkiem, śmietankowo-kokosową odżywką białkową, jajkiem, ricottą, pistacjami i miętą

 30B/20T/65W

Za dwa dni święta, a ja jak zwykle ich nie czuję, zero emocji. Zupełnie nie umiem się wpasować we współczesne rozumienie tego okresu. Uwaga, jak nie chce Wam się czytać to skończcie już tutaj :D To co mam do powiedzenia nie tyczy się wszystkich, rzecz jasna. Swoje obserwacje opieram tylko i wyłącznie na moim otoczeniu. 

Mam wrażenie, że chyba trochę pogubiliśmy się w rozumieniu, czym właściwie jest czas świąt. Powiedzcie szczerze z czym on się Wam kojarzy? Mi z bezsensownie wielkimi zakupami robionymi tydzień wcześniej w każdym sklepie w mieście. Zapasami jak na rok. Niekiedy z łażeniem po galerii w poszukiwaniu stroju, w którym zabłyśniemy przed rodziną. Z "wielkimi generalnymi" porządkami dla Jezuska. Ze staniem po całych dniach w kuchni przygotowując wyżerkę, jak dla armii wojska, bo cała rodzina głodziła się te pół roku. Z nastawianiem się na spędzenie czasu z natrętnymi ciotkami i wujkami, rozpaczaniu "ile to się przytyje", traceniem nerwów, zamęczeniem. Pytanie - po co. Czy jeśli nie odkurzymy to Wielkanocy nie będzie? Czy święta nie powinny służyć wypoczynkowi? Oderwaniu się od tych codziennych czynności, spędzeniu czasu z najbliższymi? Czy zamiast piec kolejny pasztet nie powinniśmy właśnie spotkać się z ludźmi, dla których mamy za mało czasu na co dzień? Czy święta nie powinny być przeżyciem religijnym, duchowym a nie kulinarnym i cielesnym? Czy dziś najmłodsze pokolenie w ogóle wie o co chodzi w tym całym "świętowaniu"? Wcale nie o zajączka, żarcie, więcej czasu na granie. Czy rozumie dlaczego w Wielki Piątek nie je mięsa? Czemu idzie z koszyczkiem? (na pewno nie po to by pokazać się wszystkim w nowej kurtce...) Czemu rodzice prowadzą je (pewnie już coraz rzadziej) w Niedzielę przed śniadaniem, kiedy w brzuchu burczy, na mszę?
Żadną przyjemnością dla mnie nie jest siedzenie przy suto zastawionym stole, tymi pieczołowicie przygotowywanymi potrawami, wpychaniu w siebie w tempie błyskawicy trzech dań naraz, niby w towarzystwie rodziny, ale tak naprawdę tępo gapiąc się w telewizor. Bo nawet nie ma o czym rozmawiać. A jak już jakiś temat się znajdzie to o tym jak źle się człowiek czuje, o tym jak to musi iść na dietę albo jaki ten albo tamta jest zła. Raz - dwa świąteczne śniadanie zjedzone teraz szybko do domu i legnąć przed telewizorem, tylko teraz już w swoim towarzystwie. Czy na co dzień nie mogę sobie upiec szynki, ugotować barszczu czy upiec ciasta? Jasne że mogę, i to w ilości którą da się przejeść, a nie która wychodzi bokami po tygodniu dojadania resztek. Czy w tym szale przygotowań świątecznych ludzie mają czas na zastanawianie się, po co właściwie to wszystko? Pewnie niektórzy tak. Ale często chodzi tylko o to, by było smacznie, dużo, najlepiej. Mi osobiście to wcale nie odpowiada. Od pustego przesiedzenia świątecznego dnia jedząc kolejny "ostatni" kawałek sernika, wolałabym spędzić ten czas poza miastem, korzystając z wolnych dni, poznając piękno świata i wykorzystując każdą minutę. Z dala od elektroniki, tych nudzących obowiązków domowych, sprzątania, gotowania, szykowania. Robiąc coś co lubię, a nie mam czasu na to w dzień powszedni. Skupiając się właśnie na przeżyciu duchowym. I wcale nie chodzi o to czy ktoś jest wierzący czy nie. Chodzi o samo podejście. Przemyślenie, co mogę zmienić w życiu by było lepsze? Czego chcę?
Osobiście czuję ukłucie zazdrości słysząc, że ktoś w święta wyjeżdża z rodziną w góry czy gdziekolwiek. Że nie musi siedzieć na tym krześle "bo tak wypada". 

Mam nadzieję, że będę w stanie prędzej czy później właśnie tak spędzać ten czas. Póki siedzę na garnuszku rodziców, taki wybryk chyba przekreśliłby mnie totalnie. Ale i tak mój udział w tym przedstawieniu jest minimalny. I jakoś nie czuję się z tym źle, dużo gorzej by było jakbym wbrew sobie nakręcała te konsumpcyjne święta.

Możecie się ze mną nie zgadzać, hejtować i wyśmiewać, ale nie zapomnijcie, że każdy ma prawo do własnej opinii ;)

Uf, napisałam, mój humanistyczny umysł jest usatysfakcjonowany :D  Zamiast uczyć się stylu naukowego do licencjatu pogłębiam moją miłość do publicystyki, cóż poradzić.